En toen werd het even heel stil hier. De moeder of the year award was echt super. Ik zet zo de film online. Ja dit had ik donderdag willen doen. Maar alles liep anders. Toen ik uit bed kwam werd Milan (3) niet veel later ontroostbaar wakker. Na een twintig minuten er toch maar een paracetamol in gedaan. Was hij niet zo blij mee. Na nog weer tien minuten werd hij zelfs weer een vrolijk. Ik had mijn afspraak voor die dag bij Oreade Cosmetics min of meer al afgezegd. Ik zou daar een training gaan volgen, want ik mag hun mooie merken hier in het Noorden gaan vertegenwoordigen. Toen hij zo opknapte besloot ik toch te gaan. Mijn Man Edwin kon dit ook wel. Dit viel me zwaar maar ja ik moet hem ook een kans geven.
En toen was ik net in Soest.....
Ik was echt nog geen vier minuten binnen toen Edwin mij belde Milan moet naar het ziekenhuis. De huisarts dacht dat hij een blindedarm ontsteking had. Vanaf dat moment wilde ik nog maar Eéén ding! Op tijd zijn. Ik ben gelijk weer in de auto gesprongen en de reis van twee uur weer terug gemaakt met regelmatig een update. Ja de waterlanders stroomden over mijn gezicht. Hoe kon ik zo stom zijn om hem alleen te laten. Wat voelde ik me rot, mijn kleine wurm. Ze konden in het ziekenhuis nog niet precies vinden wat het was. Alleen dat hij dood ziek was. Gelukkig dit gaf mij meer tijd, want die had ik nodig. Nee ik heb niet extra hard gereden, oké een beetje. Maar wel met mijn kop erbij en niet harder dan 130/140. Ik kwam steeds dichterbij, toen belde Edwin weer. Of ik er al bijna was. Ja ik rij al in de stad oké, wij gaan zo naar boven om foto's te maken. Gelukkig er kwam net een parkeerplek voor de deur vrij. Snel neerzetten en rennen door het ziekenhuis. Jeetje een hoopje ellende trof ik aan. Er werd een echo van zijn buik gemaakt. We mochten weer terug naar beneden en daar bleek gelukkig geen blindedarm ontsteking te zijn. Wat was het dan wel, een longontsteking. Hij was zo ziek dat hij wel moest worden opgenomen. Ik bleef bij hem, hij was zo moe dat hij op mijn schoot in slaap viel en daarna op de afdeling samen in zijn bed. Eindelijk na een paar uur was zijn antibiotica er. Dit was nog een drama. Milan had hier niet zo'n zin in. Na een paar uurtjes sloeg de antibiotica aan. En dan slapen in het ziekenhuis. Jeetje wat een ramp. Mijn mannetjes sliep heerlijk. Veel te vroeg wakker en dan nog uren wachten op de dokter. Gelukkig hij was fit, hij wilde alleen maar spelen. Nee vandaag zou je niet meer zeggen dat hij zo ziek was gisteren. Hij is nog wel snel vermoeid en moet nog veel rusten. Gelukkig maar dat alles weer zo lekker met hem gaat, en met mij.... Gaat het ook goed. Wel heel erg moe.
Xx
Yvonne.
Xx
Yvonne.
RSS-feed
