Dit bericht kan affiliate links bevatten, wat betekent dat ik een kleine commissie kan ontvangen, zonder kosten voor u, als u een aankoop doet.
Mad Men is terug! Als je een fan bent, doe dan regelmatig mee voor Mad Men Mijmeringen – een ruimte om geselecteerde hoogtepunten, dieptepunten of gewoon waterkoelerwaardige momenten van elke aflevering te bespreken.
Gunsten kunnen zulke eenvoudige dingen zijn, een snelle manier om iemand in nood te helpen. Maar wat gebeurt er als een gunst een reeks dominostenen in onherroepelijke bewegingen gooit, het soort dat levens kan veranderen? Met nog twee afleveringen van Mad Men in het seizoen, staan we op het punt om erachter te komen. En het wordt niet mooi, mijn vrienden.
De zoon van Sylvia en Arnold, Mitchell, dient als katalysator voor het hoofdevenement. De Vietnamoorlog is dit seizoen een alomtegenwoordige duistere aanwezigheid op de achtergrond geweest., maar Mitchell brengt het op de voorgrond. Nadat hij zijn militaire draftkaart uit protest had teruggestuurd, zit hij nu gevangen tussen oorlog voeren of weglopen, voortvluchtige stijl. Natuurlijk zijn Sylvia en Arnold hier complete wrakken over en Don wordt steeds wanhopiger op zoek naar een oplossing, een manier om te helpen.
Er is zoveel redenen voor Don’s motivatie hier: zijn diepe respect voor Arnold, zijn overtuiging dat ‘oorlog verkeerd is’, en misschien wel het meest van al, zijn eigen gekwelde herinneringen, de last van schuld die hij als een lijk met zich meesleept. (We komen zo bij Sylvia). Het redden van Mitchell wordt een verlossend en symbolisch gebaar, een manier voor Don om te proberen de weegschaal in evenwicht te brengen. (O, de ironie).
Don is zo vastbesloten om Mitchell te helpen dat hij zelfs probeert het onderwerp aan te snijden tijdens een Chevy-zakendiner, omdat GM een belangrijke defensie-aannemer is. Super gauche, Don. Ted en Roger sturen het gesprek behendig weg uit de gevarenzone, maar Ted is NIET TEVREDEN. Eigenlijk Ted koestert een Don-wrok overal op kantoor, deuren dichtslaan en zeuren over sap – de dubbele fruitige goedheid van Sunkist en Ocean Spray, om precies te zijn. Omdat het bureau nog steeds niet goed geïntegreerd is (mensen krijgen de memo niet, vrij letterlijk) denkt Ted dat Don nog steeds probeert machtsspelletjes te maken en rang te trekken via het Sunkist-account. In werkelijkheid zou Don zich minder druk kunnen maken over cranberry’s en sinaasappels – in zijn hoofd is het allemaal Mitchell, de hele tijd, op dit moment.
In een grappig stompzinnig gesprek tussen Ted en Don, vol oorlogs- en wapenreferenties, ziet Ted eindelijk Dons wanhoop en biedt hij een mogelijke uitweg voor Mitchell, in de vorm van een hooggeplaatste functionaris in de Nationale Garde die ‘altijd op zoek is naar goede piloten’. Don lijkt flabbergasted dat Ted op deze manier zou helpen; in Don’s wereld komt alles meestal met een prijs. En natuurlijk wil Ted dat Don stopt met tegen hem te werken en met hem gaat werken, maar hij is ook gewoon een goede kerel, zoals zijn gewoonte is.
Don probeert Arnold te bereiken, om hem het potentieel goede nieuws te geven, maar ja, Sylvia antwoordt. Dit was een van de drie momenten deze aflevering waarop ik het gevoel had dat ik naar een horrorfilm keek en zei: “Nee! Ga daar niet naar binnen! Luister niet naar hem, Sylvia!” Maar helaas, ze gingen erheen – een dankbare, betraande Sylvia is ervan overtuigd dat Don de dingen speciaal voor haar heeft opgelost, en hoe langer hun gesprek duurde, hoe dieper mijn hart zonk. Hier is het ding (en ik hoop te zien wat jullie denken): Don hielp Mitchell niet vanwege Sylvia. Misschien was hij op een heel abstracte manier, maar het lijkt me dat zijn fixatie veel meer over hemzelf ging, over Dick Whitman, dan ooit over de affaire. Een dankbare, emotioneel fragiele en klaar-om-hete-seks Sylvia opnieuw aan te wakkeren? Dat is gewoon een glorieuze bonusprijs voor Don, en hij is niet boven het volledig profiteren ervan.
Op een andere manier fungeert Mitchell ook als katalysator voor het tweede oh-my-gosh-I’m-in-a-horror-movie-moment. Deze draaide natuurlijk om de arme Sally. Allereerst, Sally’s vriend lijkt in feite de hoofdrol te spelen in de late jaren 60 versie van “Mean Girls” — Megan Mrs. Draper bellen om onder haar huid te kruipen, Sally beschimpen over haar gebrek aan romantische ervaring, en natuurlijk Sally’s naam ondertekenen bij dat vernederende briefje over Mitchell. Nu weet Sally dat Don niet snel vader van het jaar-awards krijgt, en toch lijkt ze van hem te houden en hem te respecteren. Maar wat ze ziet – en oh, dat slaapkamertableaus er zo smakeloos uitzagen– met Don’s onaangestopte overhemd en Sylvia’s verstandige moeder onder-dingen – verandert hun relatie voorgoed.
Laten we niet vergeten dat Sally de moeder van Roger en Megan al heeft gezien in een, eh, compromissen sluitend. positie, en nu dit? Sally giet meer zout in de wonde en moet toekijken hoe Arnold en Mitchell binnenkomen en Don oprecht bedanken voor zijn hulp, plus megan zien gutsen over wat een geweldige kerel hij is. Later een blotto Don beledigt Sally’s intelligentie en giet op de slappe saus en vertelt Sally dat hij mevrouw Rosen alleen maar aan het troosten was, bla bla bla. Een verslagen en gebroken Sally zegt “ok” maar dit is niet oké, Sally – niets van dat alles is oké.
De vraag blijft natuurlijk: wat heeft Don teweeggebracht? Zal Sally ervoor kiezen om deze specifieke granaat te lobben? Zelfs als ze Dons geheim probeert te bewaren, lijkt Betty een zesde zintuig over deze dingen te hebben; Ik kon haar zeker zien fretten deze informatie uit Sally. Eerlijk gezegd ben ik dolgraag dat Megan erachter komt – de stasis van Don als Don moet veranderen. Hij is er zo ver doorheen geschaatst, maar het vernietigen van het enige potentieel zuivere facet van zijn leven, zijn kinderen, is gewoon te veel.
In ander nieuws over seksuele disfunctie is de verpleegster, Manolo, die Bob Benson aan Pete heeft aanbevolen, goed aan het trainen. Iets te mooi zelfs. Peggy heeft een onsamenhangend gesprek met Pete’s moeder, waarin ze haar toevertrouwt dat Manolo, eh, haar dingen laat voelen die ze nog nooit eerder heeft gevoeld. Ze geeft Peggy ook een bijna-hartaanval wanneer ze het kind van Pete en Peggy opvoedt, maar ze is in de war en denkt dat Peggy echt Trudy is. Het is echter een spannend moment: er is zoveel gebeurd dat ik soms peggy’s baby vergeet. Maar van de blik op Peggy’s gezicht is haar kind altijd bij haar – hartverscheurend.
In gelukkiger nieuws was er korte hoop dat Stan rattendodingsdiensten zou bieden (en extra vrienden met uitkeringsdiensten), maar die hoop werd helaas de grond in geboord. Stan gebruikte zijn “sexy stem” en alles, maar het mocht niet zo zijn. Ook, te oordelen naar de grootte van de ratten in haar appartement, denk ik dat Peggy haar huiskat moet opschalen naar een soort poema-grootte.
En we hebben horrorfilmmoment nummer drie voor het laatst bewaard – toen Bob Benson zijn onsterfelijke liefde voor Pete beleed. De tweede Bob ging zitten, zijn ogen helemaal groot en glanzend, mijn maag lurkte. Dit is Pete, mensen, de meest rechtlijnige, rechter-y, minst waarschijnlijk om Bob Benson’s, of een man’s, liefde ooit te accepteren. OOIT. Ik ben hier nog steeds total loss. Het duistere mysterie is dus dat Bob Benson homoseksueel is, denk ik, maar niets van dat alles ruimt het mysterie op. Al die zorg en behulpzaamheid was gewoon om bij Piet te komen? Tenzij Bob Benson een complete alien is, hoe zou hij dan in hemelsnaam ooit kunnen denken dat Pete ontvankelijk zou zijn? Of is hij gewoon een sociopaat en dit maakt allemaal deel uit van een groter plan – op dit moment doet hij me denken aan ‘The Talented Mr. Ripley’. Jongens, help me op deze: mijn hersenen doen pijn en ik heb een tumbler van scotch, stat nodig.
wij hartverscheuren – Wat zijn je voorspellingen over Sally en wat ze zag? Dacht iemand anders dat Don een letterlijke beroerte zou krijgen toen hij achter Sally aan ging? (Ook, denkt iemand dat Don gaat sterven, voor reals?) En bespreek alsjeblieft je beste Bob Benson-ideeën, want ik ben vers vandaan.
alle foto’s: via AMC
Amity schrijft en doceert in Central PA. Haar obsessies zijn onder andere: Rodarte (ze kan zich geen Rodarte veroorloven, let wel, maar een meisje kan dromen), espresso, boeken, vintage/kringloopmode en vulpennen. Ze vindt dat je je af en toe als een weirdo moet kleden, gewoon om de boel op te schudden.